นับวันยิ่งตกต่ำ...เห็นคำถามหลายคำถามแล้ว จขกท. ไม่คิดจะแม้แต่ สืบค้น

ก่อนจะไปหาหัวหาก้อย ผมเล่าอะไรให้ฟังสักอย่างหนึ่ง ผ่านคำว่า "เพื่อนเตือนเพื่อน"

นึกถึงสมัยตอนเราเป็นเด็กฯ เราและเพื่อนบริสุทธิ์ผุดผ่อง

เอ็งจ่าย 3 บาท ข้าจ่าย 2 บาท เราไม่เคยคิดว่าใครจ่ายมากใครจ่ายน้อย


***** วันเวลามันโตไปเรื่อยฯ พ่อแม่แก่ชรา ภรรยามีลูกดก ญาติพี่น้องเริ่มรู้จักคำว่า "จังไร"
เราและเพื่อนคนเดิม เริ่มคิดอยู่ในใจ (ใครจ่ายมากใครจ่ายน้อย) ตามภาระที่เกิดขึ้นในชีวิตจริง

เราและเพื่อนคิดผ่านคำว่าเราคือลูกจ้าง "เถ้าแก่/เจ้าของบริษัท งกฉิบหาย เงินเดือนหายโบนัสหดเหมือนหำ"
แต่เมื่อไหร่ก็ตาม เราและเพื่อนมีภาระ/เป็นเถ้าแก่/เจ้าของบริษัท มันก็วนกลับไปหา *****

ผมพูดในเชิงตรรกะ

เขาขโมยไปทำอะไรอะครับรองเท้าข้างเดียว น่าจะเป็นคนบ้าแล้วนะ ขโมยรองเท้าข้างเดียวเนี่ย